ჯგუფური გაუპატიურების ორ შემთხვევას წარმოადგენდა ერთჯერადი თავდასხმა: მაკოს ქუჩაში დაესხა თავს ორი მამაკაცი. ეს უკანასკნელი 14 წლის იყო და როგორც ძალადობის ვერბალური აკომპანემენტიდან ახსოვს – „მოსატყნავად გატოვი ნატაშას ვიდზე იდგა.“ (ინტერვიუს სიტყვა-სიტყვით ამონარიდი). პაციენტი ქერა, თხელი აღნაგობის გოგონაა. ის ქართულად აქცენტით მეტყველებს. დედის მხრიდან მისი წინაპრები ომის დროს ჩამოსახლებული ბელორუსები არიან.

თამარი კლასელების ფართიზე გააუპატიურა ოთხმა კლასელმა ბიჭმა. ამ უკანასკნელებმა მოინდომეს, მისთვის ეჩვენებინათ, რომ ის „სინამდვილეში ლეზბიანკა კი არ იყო, არამედ ყველა ქალივით ყლე უყვარდა“ (ინტერვიუს სიტყვა-სიტყვით ამონარიდი).

26 პაციენტი ქალი და 4 მამაკაცი არის ინდივიდუალური ერთჯერადი და მრავალჯერადი გაუპატიურების მსხვერპლი. ინდივიდუალური გაუპატიურების ტიპოლოგია ასე გამოიყურება:

ნარკოტიკის დახმარებით გაუპატიურება (drug rape/date rape).

პაციენტებიდან 3 ქალს ჭიქაში ჩუმად ჩაუყარეს ნივთიერება (სავარაუდოდ MDMA ან როჰიპნოლი), რომლის მიღების შედეგადაც მათ წაერთვათ ფიზიკური წინააღმდეგობის გაწევის უნარი, თუმცა, გონება არ დაუკარგავთ. საქმე ის არის, რომ რეიფ ნარკოტიკი მოძალადეებისათვის ხელსაყრელია იმითაც, რომ მსხვერპლში ის ფიზიკური ძალის გარდა, ნებელობას თრგუნავს. ეს უკანასკნელი თუნდაც იაზრებდეს მდგომარეობის სიმძიმეს, წინააღმდეგობის გაწევამდე ის ან საერთოდ ვერ მიდის, ან გაუპატიურებისაგან თავის დახსნის მისეული მცდელობები ეპიზოდური და სუსტია.

ფსიქოლოგიური ზეწოლის შედეგად გაუპატიურება

გაუპატიურების ინდივიდუალური ფორმებიდან ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებულია: მოძალადეს ტკბილი საუბრით, ნამუსზე აგდებით, დაყვავებითა და გაწყრომით, ან ამ თავსმოხვეულ ემოციათა ურთიერთმონაცვლეობით დიდი ხნის განმავლობაში ფსიქოლოგიური იერიში მიაქვს მსხვერპლზე. იერიში ხშირად ნახევარი საათიდან რამდენიმე დღის განმავლობაშიც კი გრძელდება და მსხვერპლში იწვევს დაბნეულობის, დანაშაულის, სირცხვილის, არაადეკვატურობის განცდებს და გამოუვალი მდგომარეობიდან სწრაფად გამოსვლის სურვილს, რაც საკუთარი ნების წინააღმდეგ მოძალადესთან სექსით მთავრდება.

ძალადობის აქტის შემდეგ მოძალადე მსხვერპლს არწმუნებს, რომ სინამდვილეში ეს მისივე სურვილი იყო. „შენ თვითონ რამდენი ხანია გინდოდა, პროსტა ვერ ხვდებოდი და გადაწყვეტილების მიღებაში დაგეხმარე“(ინტერვიუდან სიტყვა- სიტყვით ამონარიდი).

ჩემი პაციენტებიდან 7 ფსიქოლოგიური ზეწოლის შედეგად გააუპატიურეს.

ფსიქოლოგიური ზეწოლის შედეგად გაუპატიურება ქართველი ქალებისათვის კარგად ნაცნობი მოტაცების ფენომენის აუცილებელი ატრიბუტია. ბიჭის მიზანია, საქალწულე აპკი რაც შეიძლება, მოკლე დროში მოაცილოს გოგოს, რათა ეს უკანასკნელი წუნნადები საქონლის პრინციპით ოჯახმა უკან აღარ დაიბრუნოს.

ფიზიკური თავდასხმის შედეგად გაუპატიურება

_ გაუპატიურების ფორმებიდან ყველაზე თვალსაჩინო და საზოგადოების თვალისათვის ერთმნიშვნელოვანია. პაციენტებიდან 15 ქალი მისმა მოძალადემ სწორედ ამ მეთოდის გამოყენებით გააუპატიურა. შემთხვევებიდან მხოლოდ 2 იყო უცხო ადამიანი, 13 შემთხვევაში მოძალადე იყო შეყვარებული, „პაკლონნიკი,“ ქმარი, ბიძა, სამსახურში უშუალო უფროსი, მამის ძმაკაცი, ბიძაშვილი, ყოფილი ქმარი, კლასელი.

ფიზიკური თავდასხმის შედეგად გაუპატიურება ძალადობის მრავალფეროვანი რეპერტუარით გამოირჩევა:

და მრავალი სხვა…..

გაუპატიურების ფენომენის შესასწავლად უპრიანია, დიდი კვლევა დაიგეგმოს, სოლიდური საკვლევი ჰიპოთეზით და სანდო მეთოდოლოგიური იარაღებით, მაგრამ 35 ქეისი და 40-მდე ინტერვიუ რამდენიმე კანონზომიერების დაფიქსირების შესაძლებლობას მაინც იძლევა:

მართალია, გაუპატიურების მსხვერპლი ქალები არ წარმოადგენენ მარგინალურ სეგმენტს, რომლებზეც მავთულხლართებით გარშემორტყმულ გეტოში კრიმინალთა ბანდა ძალადობს და არც რომელიმე სოციალური, გეოგრაფიული და კლასობრივი ნიშნით ჯგუფდებიან, თუმცა, მაინც – მათ ვიქტიმოლოგიაში აისახება კანონზომიერება: მოძალადის მიერ მათი მსხვერპლად არჩევა საგრძნობლად გაიოლებულია (თუ არა განპირობებული) პატრიარქალური კულტურის მიერ დაწესებულ ძალა უფლებრივ იერარქიაში მათი მოწყვლადი ადგილით.

სექსუალური მონობის 3 მსხვერპლიდან არცერთს ჰყავდა მამა, ძმა ან უშუალოდ ოჯახში მაცხოვრებელი მამაკაცი. ჯგუფური გაუპატიურების მსხვერპლი დანარჩენი ორი ქალიდან ერთი იყო ბელორუსი (სლავური წარმოშობის ქალი სექსუალური სამიზნე ხშირად ხდება საქართველოში), მეორეს მშობლები საქართველოში არ ცხოვრობდნენ და მას მოხუცი ბებია ზრდიდა. ინდივიდუალური გაუპატიურების მსხვერპლთა უმეტესობას ასევე არ ჰყავდა მამა, ძმა ან უშუალოდ მის ოჯახში მაცხოვრები მამაკაცი.

სექსუალური ძალადობის საკითხებზე 2010 წელს დავიწყე მუშაობა. თავიდან ჩემი საქმიანობა პედოფილიის მსხვერპლი ბავშვების საქმის წარმართვა და სამართალდამცავ ორგანოებთან თანამშრომლობა იყო. 2013-ში სექსუალური ძალადობის მსხვერპლ ზრდასრულ ადამიანებთან გადავინაცვლე და სამეგობროს თავყრილობის დროს დასმულ კითხვას: „აბა რა ხდება შენკენ ახალი და კარგი?“ პოლიტიკურად გათვლილ, თუმცა, გულახდილ პასუხს ვცემდი: ვყვებოდი სექსუალური ძალადობის ეპიდემიაზე ჩვენს ქვეყანაში, რისაც ჩემი კოლეგა თერაპევტის გარდა არავის სჯეროდა. გაუპატიურებული ქალი ყოველთვის „სხვა“ იყო, არა ჩვენი წრიდან, ვინმე კნინი, რომელსაც „დედა ნარკომანი ჰყავდა და მამა ლოთი.“

2013 წელს გადავეყარე ჯგუფური გაუპატიურების პირველ შემთხვევას. 18 წლის ანას ისტორია ისეთ გულისამრევი იყო, რომ მეგონა, ან ზღვარგადასული ბრაზი მომკლავდა, ან საკუთარი უსუსურობის განცდა. მალე ანას ისტორიას 4 სხვა დაემატა და ერთეული შემთხვევის ნაცვლად სახეზე იყო ქალზე ძალადობის კონკრეტული ჟანრი, კარგად გამოკვეთილი, განმეორებადი კომპონენტებით.

2014-ისკენ სამეგობრო-საახლობლოს ისე რიგიანად მობეზრდა სექსუალურ ძალადობაზე ჩემი „ლექციების“ მოსმენა, რომ „შენკენ რა ხდება?“ ბოლო ორი წელია, ჩემთვის აღარავის უკითხავს. თუმცა, არაფრით გამორჩეულ ერთ მშვენიერ დღეს ჩემი ახლო მეგობარი (ტრუსიკის მეგობრებს ეძახიან ჩვენში ასეთებს) თავს დამადგა და გამომიცხადა, გაუპატიურებული ქალების სიას კიდევ ერთი რომ დაამატო, არ გინდაო? კატო ჩემი ბავშვობის დაქალია, რომლის შესახებაც, თავს დავდებდი, რომ ყველაფერი ვიცოდი. აღმოჩნდა, რომ მისი ყველაზე დიდი ტრავმა არ მცოდნია. თითქოს სტატისტიკის ღმერთი დამცინისო, ორიოდ თვეში ჩემი სტუდენტობის მეგობარმა მომწერა, გავიგე, „მასეთ“ საკითხებზე მუშაობ და ჩემს მეგობარზე მინდა მოგიყვეო. ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, „მეგობარი“ თავად აღმოჩნდა. ასე დაემატა ძალადობის ყველაზე სასტიკი ფორმის დავთარს ჩემი ორი დაქალი. ეს აბზაცი კი ეძღვნება იმ ადამიანებს, რომლებმაც მკითხეს:

„რას ნიშნავს, ასეთი სისასტიკით ვინმე თავს დამესხას და მე თევზივით წყალი ჩავიგუბო პირში? დაქალი მაინც არ ჰყავდათ, რომ ეთქვათ? ან დედა?“

და კიდევ იმ ადამიანებს, რომლებიც თვლიან, რომ:

თქვენ გარშემო სექსუალური ძალადობის, კონკრეტულად კი, გაუპატიურების, მსხვერპლი ქალი უამრავია. მათ უმეტესობას ეს ამაზრზენი გამოცდილება მეხსიერების ღრმა კუნჭულში აქვს გადასროლილი, ნაწილს ფრაგმენტულად და სახეცვლილად ახსოვს, ნაწილს არა მხოლოდ ახსოვს, არამედ ყოველდღე ახსენდება ხმების, ხატების, სუნის, გულისამრევი სხვა შეგრძნების სახით. ამიტომ, როცა ამ სტატიას წაიკითხავთ, გთხოვთ, დაიჯეროთ, რომ ყველა აქ წარმოდგენილი (და არწარმოდგენილი) ქეისი ჩვენს ქვეყანაში არსებულ მწარე სინამდვილეს ასახავს და ეს ქალები მსხვერპლები კი არა, სიმამაცის მაგალითები არიან, რომლებმაც განუმეორებელ სიმხეცესთან პირისპირ დარჩენის შემდეგ სიცოცხლის გაგრძელება შეძლეს.

[1]კომპოზიტური ქეისი არის რეალური ისტორიების საფუძველზე შეთხზული და მათი ყველა მნიშვნელოვანი ასპექტის მატარებელი „გადაკეთებული“ შემთხვევა, რომელშიც სახეცვლილი ბიოგრაფიული მონაცემები და დეტალების ურთიერთგანლაგება აუდიტორიის მიერ პაციენტის ამოცნობას შეუძლებელს ხდის.