– დღესდღეობით ეს ტენდენცია, რა თქმა უნდა, მისასალმებელია. 1995 წელშიც დაახლოებით იგივე სიტუაცია იყო, მაშინაც ბევრი ცდილობდა დიზაინერობას. ზოგი დაიხვეწა და განაგრძო თავის საქმიანობა, ზოგმაც თავი დაანება _ ვერ `გაქაჩა~. იცით რა არის? ასეთმა პერიოდმა უნდა გადაიაროს, რომ დროთა განმავლობაში უამრავი დიზაინერისგან ორი მაინც დარჩეს სერიოზული და მისაღები ამ სფეროში, რომლებმაც იციან რას ნიშნავს კლიენტთან მუშაობა, რა არის კონსტრუირება, ქსოვილის ხარისხი და ა. შ. მოდა გართობა არ არის! კლიენტს გაფრთხილება უნდა. როცა ტანსაცმელს ჩაიცვამს, ის თავს კომფორტულად უნდა გრძნობდეს, რომ მეორედაც გაუჩნდეს სურვილი, მასთან შეიკეროს სამოსი. ამჟამად ვერ დავასახელებ საქართველოში რომელიმე დიზაინერს, რომელსაც მაღალი შეფასება შეიძლება მივცე, რადგან მათ ეს საგამოცდო პერიოდი არ გაუვლიათ. მესმის, აქვთ ამბიციები, ეს კარგიცაა. ერთადერთი დიზაინერი, რომელთანაც ვმეგობრობ და ვიცი, რომ მას მოდის სახლი სერიოზულ დონეზე აქვს აწყობილი, არის თამუნა ინგოროყვა.