როგორ აქებდნენ სააკაშვილს მისი დღევანდელი ოპონენტები...
საინტერესოა, სააკაშვილის ყველაზე აგრესიულად მაგინებელნი საიდან მოვიდნენ პოლიტიკაში, რა ურთიერთობა ჰქონდათ მანამდე სააკაშვილთან და ბევრი მათგანი მის კალთაში დაფრთიანებული პოლიტიკოსი ხომ არ არის, შემთხვევით? არის ხალხი, ვისაც ეს ყველაფერი აინტერესებს, ბევრმა იცის, ბევრმა არ იცის. მათთვის, ვინც არ იცის: ეს ის ხალხია, სააკაშვილის ხოტბა-დიდებაში ერთმანეთს რომ ეჯიბრებოდა, მას ხან დევგმირს უწოდებდნენ, ხან გველეშაპთან მებრძოლ რაინდს და ხან - ქართული დემოკრატიის მამას.
ეს ხალხი შანსს ხელიდან არ გაუშვებდა, „ქებათა-ქებაი სააკაშვილისაი“ რომ არ აღევლინა და მერე ყველა გზითა და საშუალებით ცდილობდნენ პრეზიდენტის პრესმდივნის, მისი ადმინისტრაციის გავლენიანი ფიგურებისა თუ მისივე უახლოესი გარემოცვის წყალობით, მას ეს ყველაფერი რომ წაეკითხა და ენახა.
ეს ხალხი, რომელიც მონები იყვნენ და მონებად დარჩნენ, თავადვე ცდილობდა პატრონყმური იერარქიის დამკვიდრებას სააკაშვილის კარზე და დღეს, სხვისი ერთგულება აღიაზიანებთ. იმიტომ, რომ თავად არ აღმოაჩნდათ ერთგულების ნიჭი, იმიტომ, რომ მონები იყვნენ. მონა კი შეუძლებელია ერთგული იყოს, მონა - მონაა. ახლა, იმ ხალხის ნაწილი, ქვემოთ რომ გადაეყრებით, ახალ პატრონს ეძებს რუსეთში.
ზოგმა იპოვა კიდეც. ამ ხალხს პატრონის, ბატონის გარეშე ცხოვრება, არსებობა არ შეუძლია, ესენი დემოკრატიულ დასავლეთს ისე გაურბიან, როგორც ფარვანა სანთლის ალს. დემოკრატია ასეთი მონური ფსიქოლოგიის ადამიანებს პოლიტიკაში, უბრალოდ, ვერ იგუებს, დემოკრატიას თავისუფლად მოაზროვნე, დიახ, ერთგული, მაგრამ არა მონები სჭირდება. მონები „რუსულ დემოკრატიას“ სჭირდება საქართველოში და ესენიც ეპატიჟებიან. მერე რა, რომ ქვეყანას დამოუკიდებლობას დაუკარგავენ, სამაგიეროდ პატრონს გაიჩენენ, რომელიც ყოველ დილას თითო ძვალს გადაუგდებს ამ ლიდერებს. ისინიც გამოხრავენ და, რაც დარჩება, იმას პარტიის მეორე რიგის ლიდერებს მიუგდებენ და ასე იქნება, ვიდრე ხელახლა ირიჟრაჟებს.
სააკაშვილის მეხოტბენი დღეს მის გინებაში ერთმანეთს ეჯიბრებიან. ყველას თავისი მიზეზი აქვს: ზოგს ძვალი არ გადაუგდო, ზოგმა ეს ძვალი თავისით მოინადირა, მაგრამ მიშამ პირიდან გამოსტაცა, ზოგი კი, უბრალოდ, რუსული ლეშის ჭამასაა მიჩვეული და დასავლურ-ევროპული სანოვაგე კუჭსა და ნერვებს უშლის.
ლევან გაჩეჩილაძე: „მიხეილ სააკაშვილის სახით მე ჭეშმარიტი რეფორმატორი და დასავლურ ღირებულებებზე ორიენტირებული პოლიტიკოსი დავინახე. გაოცებული ვარ მისი ცოდნით ეკონომიკაში. რითიც შემეძლება დავუდგები გვერდით, რომ თავისი გეგმის რეალიზება შეძლოს. მას მართლა რეალისტური და ამბიციური გეგმა აქვს და ეს ნამდვილად ქვეყნის გადარჩენის გეგმაა... პრინციპული და მებრძოლია მიშა, უშიშარია და ეს მომწონს“ (2001 წ.).
ლევან გაჩეჩილაძე: „სააკაშვილი არის უპრინციპო და მშიშარა ადამიანი, მას უსაფუძვლო ამბიციები აქვს და ამ ამბიციებს გადააყოლებს ქვეყანას, თუ მივუშვით. ის არის საკუთარ სკამზე შეყვარებული კარიერისტი“ (2007 წ.).
ზვიად ძიძიგური: „მიხეილ სააკაშვილი არის ჭეშმარიტი ლიდერი. ამ ადამიანს შეუძლია ერთგულება, ბრძოლისუნარიანია, უშიშარია, რა ვიცი, კიდევ მრავალი დადებითი თვისება გააჩნია. რაც მთავარია, სახელმწიფოებრივად აზროვნებს და გულით სურს საქართველო მსოფლიო მასშტაბით ანგარიშგასაწევი ქვეყანა გახდეს. ვურჩევ ყველა პოლიტიკოსს, დაუდგეს სააკაშვილს გვერდით და ერთად ვაშენოთ ეს ქვეყანა. სააკაშვილი არის საქართველოს პატრიოტი და ამით ყველაფერია ნათქვამია“ (2004 წ.).
ზვიად ძიძიგური: „სააკაშვილს პატრიოტიზმის ნატამალი არ გააჩნია, ის ამ ქვეყნის დამაქცევრადაა მოვლენილი. ყველა პოლიტიკურ ძალას მოვუწოდებ მოვიშოროთ. სააკაშვილი არის მშიშარა... ამ ადამიანს არ შეუძლია ელემენტარული ერთგულება. ყველას მოვუწოდებ - დავირაზმოთ მიშას წინააღმდეგ!“ (2009 წ.).
კობა დავითაშვილი: „პოლიტიკაში მოვედი მიხეილ სააკაშვილისა და მისი გუნდის მხარდასაჭერად, რომელიც ერთადერთი რეალური, უალტერნატივო რეფორმატორული ძალაა, რომელსაც შეუძლია დაამარცხოს ჯერ შევარდნაძის რეჟიმი და მერე თანმიმდევრულად ებრძოლოს იმ სიმახინჯეებს, რაც ამ რეჟიმისგან დარჩება და რამაც, სამწუხაროდ, ღრმად გაიდგა ფეხი ჩვენს მენტალიტეტში. მიხეილ სააკაშვილს აქვს ყველაფერი, ეს ბრძოლა ბოლომდე წარმატებით მიიყვანოს - პოლიტიკოსის გამჭრიახობა და შორსმჭვრეტელობა, პატრიოტიზმი, პროფესიონალიზმი, დასავლეთის აქტიური მხარდაჭერა და, რაც მთავარია, პოლიტიკური ნება“ (2003 წ.).
კობა დავითაშვილი: „სააკაშვილს არა აქვს ნება, გაატაროს რეფორმები, მას აკლია პოლიტიკური შორსმჭვრეტელობა, ძალიან ახლოს მხედველი პოლიტიკოსია და ეს კატასტროფამდე მიიყვანს მასაც და ქვეყანასაც“ (2006 წ.).
პაატა ზაქარეიშვილი: „ის მოდელი, რომელსაც სააკაშვილი სთავაზობს აფხაზეთს, შეიძლება უნიკალური არ არის, მაგრამ საუკეთესოა ამ რეალობაში. აფხაზებს უნდა ეყოთ ჭკუა, რომ წამოვიდნენ პირდაპირ დიალოგზე. მათ აქვთ შანსი, გადაირჩინონ თავი და ერთიან, ქართულ სახელმწიფოში, სრულფასოვან მოქალაქეებად იქცნენ. მათ უამრავ პრივილეგიას ჰპირდება პრეზიდენტი, სხვა ამდენს არც დაუთმობდა“ (2005 წ.).
პაატა ზაქარეიშვილი: „მთელი ამდენი ხნის მანძილზე, პრეზიდენტობის 4 წლის პერიოდში, სააკაშვილს ერთი გონივრული ნაბიჯი არ გადაუდგამს აფხაზებისა და ოსების შემოსარიგებლად, ერთი კონსტრუქციული წინადადება არ შეუთავაზებია“ (2009 წ.).
კახა კუკავა: „მიხეილ სააკაშვილი მიდის საქართველოს აღორძინებისა და გამთლიანების გზით. მწამს, თუ მას დააცადეს, აუცილებლად დაიბრუნებს დაკარგულ ტერიტორიებს, მაგრამ ამას დრო სჭირდება, ხანგრძლივი პროცესია. მთავარია, რამდენიმე წელი მუშაობა და მოთმინება!“ (2004 წ.).
კახა კუკავა: „მე თავიდანვე ვამბობდი, რომ სააკაშვილს არანაირი გეგმა და არც სურვილი არ გააჩნდა ტერიტორიული მთლიანობის აღსადგენად. მაგრამ მაშინ ყველა გაჰყვიროდა - მიშა აფხაზეთს დაგვიბრუნებსო“ (2009 წ.).
გოგა ხაინდრავა: „მიხეილ სააკაშვილს აქვს ჩამოყალიბებული, მწყობრი და უნაკლო გეგმა კონფლიქტების მშვიდობიანი გადაწყვეტისა. მთავარია, რუსეთმა არ შეგვიშალოს ხელი და ჩვენ ნაბიჯ-ნაბიჯ, ნელ-ნელა მივაღწევთ საქართველოს გამთლიანებას“ (2005 წ.).
გოგა ხაინდრავა: „სააკაშვილის უბედურება ის იყო, რომ მას არანაირი გეგმა არ ჰქონია ტერიტორიული მთლიანობის აღსადგენად. ვიმეორებ, სააკაშვილს არანაირი გეგმა კონფლიქტების მშვიდობიანი გადაჭრისა არ ჰქონია“ (2006 წ.).
სალომე ზურაბიშვილი: „ჩვენ გვყავს ნამდვილი ევროპული ტიპის, დემოკრატიული ღირებულებების დამცველი პრეზიდენტი. მას ძალიან ბევრი დადებითი მხარე გააჩნია, მათ შორის, სოლიდური დიპლომატიური გამოცდილება, რაც მის ასაკში არცთუ ჩვეულებრივი ამბავია. დეტალია და იქნებ ვინმემ თქვას, ეგ რაღა სალაპარაკო იყოო: მან შესანიშნავად იცის რამდენიმე უცხო ენა. როცა ერთად ვართ საერთაშორისო დონის მოლაპარაკებებზე, შეხვედრებზე ლამის ყველას თავის ენაზე ელაპარაკება. მე პროფესიონალი დიპლომატი ვარ და ვიცი, ეს რასაც ნიშნავს - ნებისმიერი რანგის შეხვედრაზე, ნებისმიერი რანგის ლიდერს, მოლაპარაკების დასაწყისში, შენს მიმართ კეთილად განაწყობ, თუ ერთ ანეკდოტს მოუყვები მის მშობლიურ ენაზე“ (2005 წ.).
სალომე ზურაბიშვილი: „სამწუხაროა, ჩვენმა პრეზიდენტმა არ იცის დიპლომატიის ანი-ბანი, ამ საქმეში ის პირდაპირ ოროსანია. საკუთარი თვალით დავრწმუნდი, რომ ეს ასეა და არაერთხელ. ბევრი ენა იცისო, ენებიო, ენებიო... უკაცრავად, მაგრამ პოლიტიკა პოლიგლოტია არ არის, ენების ცოდნა აქ მთავარი არ არის, არც – მნიშვნელოვანი“ (2006 წ.).
ირაკლი ოქრუაშვილი: „მიხეილ სააკაშვილს აქვს ყველა ის თვისება, რაც კარგ პრეზიდენტს უნდა ჰქონდეს: პოლიტიკური გამოცდილება, გამჭრიახობა, ნებისმიერი საკითხის სახელმწიფოებრივი ხედვა და მიდგომა, ლიდერის თვისებები.... რაც მთავარია, პატრიოტია, სამშობლოს მოყვარული კაცია და ქართველი ხალხი უჭერს მხარს“ (2004 წ.)
ირაკლი ოქრუაშვილი: „მიხეილ სააკაშვილი არცერთ საკითხს არ უდგება სახელმწიფოებრივად და ვისაც ამის ნიჭი არა აქვს, პოლიტიკაში არ უნდა იყოს“ (2008 წ.).
დავით ბერძენიშვილი: „მიშა, ერთდროულად რამდენიმე თვის ინტერვალით, ორ რევოლუციას ჩაუდგა სათავეში და ორივე წარმატებით დააგვირგვინა. მან აჭარა დაუბრუნა საქართველოს, მაგრამ ეს ვერ მოხდებოდა, შევარდნაძის რეჟიმი მშვიდობიანი რევოლუციით რომ არ გაესტუმრებინა. ხალხი მასში გმირს ხედავს და ვერც გაამტყუნებ - ის, რაც ვერავინ შესძლო მთელი 11 წლის მანძილზე, შევარდნაძის გადაყენებას ვგულისხმობ და, რაც ვერავინ შესძლო 13 წლის მანძილზე, ანუ ასლან აბაშიძის გაძევება აჭარიდან, მიშამ მოახერხა თავის თანამებრძოლებთან ერთად. მას აქვს უნიკალური უნარი, საჭირო დროს და საჭირო ვითარებაში შეარჩიოს თანამებრძოლები. როცა პრეზიდენტს ამის ნიჭი აქვს, ეს ბევრს ნიშნავს - საკადრო პოლიტიკა, მოგეხსენებათ, საკვანძო საკითხია სახელმწიფოს მშენებლობაში“ (2004 წ.).
დავით ბერძენიშვილი: „რესპუბლიკელები“ რომ არ დავდგომოდით სააკაშვილს გვერდით, ძვრას ვერ უზამდა ასლანის რეჟიმს. ჩვენი მრავალწლიანი ბრძოლით აჭარაში, შეიძლება ითქვას, ძირი უკვე გამოთხრილი ჰქონდა აბაშიძის რეჟიმს. იმას არ ვიტყვი, ერთი სულის შებერვაღა აკლდა-მეთქი, მაგრამ არ შეიძლება, ერთმა კაცმა, ერთმა ვიწრო წრემ, თუნდაც საპრეზიდენტო გუნდმა, ყველაფერი დაიბრალოს... სააკაშვილს დაღუპავენ კადრები, თანაგუნდელები, სამწუხაროა, რომ მას არ აღმოაჩნდა კადრების შერჩევის ნიჭი“ (2006 წ.).
ზურაბ ნოღაიდელი: „პრეზიდენტ სააკაშვილს ჩინებულად ესმის ეკონომიკა და აქვს საკმაოდ ორიგინალური ხედვა ამ კუთხით. მას ესმის ყველა ის პრობლემა, რაც ხალხს აწუხებს, ჩვენ ერთად ვმუშაობთ, რათა კომპლექსურად გადავჭრათ ყველა ეს სოციალურ-ეკონომიკური საკითხები“ (2006 წ.).
ზურაბ ნოღაიდელი: „სააკაშვილი არის ძალიან ვერაგი, უსამართლო, ყაჩაღი და ჩვენ მის დამარცხებას შევძლებთ... არჩევნები აუცილებლად დასრულდება ხალხის აჯანყებითა და რევოლუციით... რუსეთმა დაინახოს, რომ არსებობს სხვა საქართველო და საქართველომაც დაინახოს, რომ არსებობს სხვა რუსეთი“ (2009 წ.).
დავით ზურაბიშვილი: „ჩვენ მოგვეცა უნიკალური შანსი, რომ სამუდამოდ დავაღწიოთ თავი რუსეთს და ვიქცეთ ევროპის განუყოფელ ნაწილად. ამ უპრეცედენტო შანსს კი გამოყენება უნდა. ყველამ უნდა დავიკაპიწოთ ხელები და ვეცადოთ, რაც შეიძლება მალე მოვიახლოვოთ ის მომავალნი, რომლებზეც თაობები ოცნებობდნენ. არ შეიძლება მარტო იმის იმედად ყოფნა, რომ მიხეილ სააკაშვილი ლამის მსოფლიოში ყველაზე პოპულარული ლიდერია, ევროპის ყველაზე ახალგაზრდა პრეზიდენტია და ყველაფერს ერთი კაცი გააკეთებს. დიახ, ეს რეალურად ასეა და სააკაშვილს უპრეცედენტო ნდობა და რეიტინგი აქვს უცხოეთში, ის პატრიოტი და მებრძოლი ლიდერია, მაგრამ გვერდში დგომა სწორედ ახლა სჭირდება. ოპოზიციის საქმე კრიტიკაა, მაგრამ ზოგიერთი პარტიის ლიდერები თუ უსაგნო კრიტიკას მოეშვებიან, კარგი იქნება. კაცს, როცა შეცდომა არ დაუშვია, რატომ აკრიტიკებ? ადამიანია, შეეშლება, მაგის დროც მოვა და მერე გააკრიტიკე, ოღონდ ქვებს ნუ დაუშენ. გააკრიტიკე იმისთვის, შეცდომა გამოასწოროს და არა იმისთვის, ახლა რასაც აკეთბენ - ქულების დასაწერად“ (2004 წ.).
დავით ზურაბიშვილი: „სააკაშვილს თუ რაიმე საერთაშორისო მხარდაჭერა ჰქონდა, ეს რევოლუციური პროცესების დამსახურება იყო და არა პირადად მისი. ეს, უპირველესად, იმ ხალხის დამსახურებაა, რომელიც ლიდერებს დაუდგა გვერდით, უკან არ დაიხია, ვიდრე არ წავიდა შევარდნაძე... გადამეტებულია ახლა, მითებია, თითქოს სააკაშვილის იმხელა, ამხელა რეიტინგი ჰქონდა და უცხოელი ლიდერები რიგში იდგნენ მასთან შესახვედრად“ (2008 წ.).
ლევან ბერძენიშვილი: „მიშა სააკაშვილი არის დემოკრატი ლიდერი, დასავლური დემოკრატიის ერთგული და აქტიური მხარდამჭერი ამ ღირებულებებისა. ის მხარს უჭერს ლიბერალურ საბაზრო ეკონომიკას და ამ პრინციპებს უნდა დაეფუძნოს ძლიერი ქართული სახელმწიფო. მას აქვს ნიჭიც, უნარიც და გამოცდილებაც, რომ ეს ყველაფერი საქმედ აქციოს“ (2004 წ.).
ლევან ბერძენიშვილი: „სააკაშვილი არასდროს ყოფილა ლიბერალი, არასდროს ყოფილა დასავლური დემოკრატიის ერთგული და მისი ცხოვრებაში გატარების მოსურნე“ (2007 წ.).
თინა ხიდაშელი: „შევარდნაძესთან შედარებით სააკაშვილი მართლა დემოკრატიის ტალღა რომ არის, ამას თუ ვიტყვი, არა მგონია, დიდ ცოდვად ჩამეთვალოს. მიშამ გარისკა და იქ დადგა, სადაც ხალხის ინტერესები დგას“ (2003 წ.).
თინა ხიდაშელი: „სააკაშვილი არის ანტიდემოკრატი, ავტოკრატი მმართველი“. (2008 წ.)
ნინო ბურჯანაძე: „რევოლუციის დროს, ცხადია, სამეულიდან ყველა ლიდერს ჩვენი წილი პასუხისმგებლობა, საქმე და კი ბატონო, ამბიციებიც გვქონდა, მაგრამ ვიცოდით, რომ ამ ამბიციას, პირადულს, არც ერთი ჩვენგანი არ დააყენებდა ხალხის ინტერესების წინ. ცხადია, გარემოებათა გამო და უპირველესად, საკუთარი პიროვნული და პოლიტიკური თვისებების წყალობით, მიხეილ სააკაშვილი იქცა რევოლუციის ლიდერად და შემდეგ - პრეზიდენტობის უპრეცედენტოდ უალტერნატივო კანდიდატად. პრეზიდენტს ახლა სრული მხარდაჭერა აქვს ქართველი ხალხისა, რომ რასაც ხალხს შევპირდი, ყველაფერი რეალობად იქცეს, ცხადია, უპირველესად ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენას ვგულისხმობ. მე, არა როგორც ხელისუფლების წარმომადგენელი, არამედ როგორც საქართველოს რიგითი მოქალაქე, ნამდვილად ვამაყობ, რომ ჩემს ქვეყანას სააკაშვილის სახით, ასეთი პრეზიდენტი ჰყავს - მთელ მსოფლიოში პოპულარული, ყველასთვის მისაღები, პატრიოტი და თავისი ერის ჭირ-ვარამის გამზიარებელი“ (2004 წ.).
ნინო ბურჯანაძე: „მიხეილ სააკაშვილი არის ანტიდასავლური ღირებულებების, არადემოკრატი პრეზიდენტი. მე ვიცოდი, რომ ის ტერიტორიების დამბრუნებელი არ იყო, არც დემოკრატიული რეფომების გამტარებელი და ვერც ეკონომიკაში გაატარებდა ძირეულ და უმტკივნეულო ცვლილებებს“ (2009 წ.).
ბიძინა გუჯაბიძე: „სააკაშვილი ზვიად გამსახურდია არც არის და ვერც იქნება, მაგრამ ღრმად მწამს, რომ ეს არის პატრიოტი კაცი, პატრიოტი, რომელიც ზვიადის დაწყებულ გზას გააგრძელებს და საქართველოს რეალურ დამოუკიდებლობას მოუპოვებს, რუსეთისგან სრულიად დამოუკიდებელს გახდის და კავკასიაში ყველაზე ძლიერი ეკონომიკითა და დემოკრატიით, ლიდერი სახელმწიფო იქნება. ეს იყო ზვიადის ოცნებაც. მთავარია, რევანშისტულმა ძალებმა, ისევ რუსეთის დახმარებით, პრობლემები არ შეუქმნან ახალ ხელისუფლებას, მოასწროს პრეზიდენტმა სახელისუფლებო სტრუქტურების გაწმენდა, გამყარება და აშენება“ (2004 წ.).
ბიძინა გუჯაბიძე: „მიხეილ საააკაშვილისა და ზვიადის შედარება მკრეხელობაა. ზვიადი სულ სხა გზით მიდიოდა, ეს საით მიდის, თვითონაც არ იცის. ზვიადი რეალურად იბრძოდა საქართველოს სრული დამოუკიდებლობისათვის, ამ კაცს სამშობლოზე ოდნავ არ შესტკივა გული“.
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი