დედაშვილობა ანუ მშობლის და შვილის შეხვედრა წლების შემდეგ
დგას ძველი ჩემოდნით აეროპორტში დედაჩემი და იყურება აქეთ-იქით შეცბუნებული.
ჩემოდანი: მოსკოვ-თბილისრეის ნანახი უამრავჯერ, პარიზ ნანახი- არასოდეს.
დედა აგდებს ჩემოდანს აეროპორტის დარბაზის შუაგულში და ხელებგაშლილი მორბის ჩემსკენ.
ვერ მიცნობდა, მე რომ არ დამექნია ხელი და არ დამეძახა ქართულად ამხელა აჭრელებულ-აყბედებულ ბრბოში.
მეკვრის გულზე და მკერდი მტკივა, ისე მაგრად მიჭერს მკლავებს გარშემო. ჩემოდანს ვდებ საგორგოლაზე და მანქანასთან მივდივართ ხელჩაკიდებულები- და ამ წუთიდან:
დედა ოდნავ გაპრანჭული მეჩვენება დედას რიგობაზე. აქვს ძველი სუნამოს სუნი, რომელიც, მგონი საბავშვო ბაღში თანამშროლებმა აჩუქეს და მარტო მაშინ ისხამს ყურის უკან და ყელთან, როცა საპატიო ადგილას მიდის. ამ სუნამოს შავი მაგია ჰქვია, პარიზში ხშირად დამისხია მაჯებზე და დედას სუნი მიტარებია.
და ზუსტად იგივე წუთიდან: დედა და მე ვცვლით როლებს მე ვასწავლი და ვუხსნი ყველაფერს, დაღეჭილს ვუდებ პირში, ფეხს ვადგმევინებ ჩემს ახალ ქვეყანაში და დედაც მომდევს, როგორც პატარა. უცებ, მახსენდება ბავშვობისდროინდელი თამაში დედა-შვილაობა. როგორც დედისერთას, ხშირად არავინ მყავდა, რომ ჩემთან ეთამაშა და მე და დედა მაშინ თამაშით ვცვლიდით საკუთარ როლებს.
დედა ჩემს ფრანგ ქმარსაც გულში იკრავს ზუსტად ისევე, როგორც მე და პირველად მაშინ მრცხვენია რაღაცის ქვეცნობიერად, როცა ჩემს ქმარს სიწითლე აუვლის სახეზე.
მეორედ მაშინ უხერხულობს ჩემი ქმარი, როცა დედა ჩემოდნიდან ჩურჩხელებს ალაგებს და ხელში აჩეჩებს, როგორც დიდ საგანძურს: აბა გასინჯე, როგორ მოგეწონებაო.
მესამედ მაშინ წითლდება ჩემი ქმარი, როცა დედა კოკა-კოლის ბოთლით ღვინოს იღებს და აძალებს რომ მოსვას ღვინო:
რომელიც ნატურალურია,
თავისი დაწურულია,
გულისთვის კარგია,
სქელია, როგორც ფაფა,
შავია, როგორც უკუნი ღამე.
ჩემი ქმარი უგერგილოდ იღიმება და პირდება რომ საღამოს დალევს სადილზე,ახლა კი მაღაზიას იგდებს მიზეზად და გვტოვებს.
შემოდის მეზობელი დედას გასაცნობად თავისი ბაღის ყვავილებით. დედას უსიტყვოდ უხარია. ჩემოდანი გამოაქვს სამზარეულოში და იქვე მაგიდაზე ხსნის.
იღებს ჩურჩხელას და უწვდის მეზობელს. მე ვიღებ გაცვეთილ ჩემოდანს მაგიდიდან და იატაკზე ვდებ. მეზობელი ჩურჩხელის ფორმაზე იცინის, და: ნო, მეღსიო უარობს. დედა გაზეთში უხვევს და სახლში წაიღე მაშინო, თავს არ ანებებს. მე ფანჯრის ზემოდან ვუყურებ ცარიელ სივრცეს და სასხვათაშორისოდ ვეუბნები მეზობელს, თუ როგორ მზადდება ჩურჩხელა.
სადილად ვსხდებით მე, დედა და ჩემი ქმარი. დედა მეკითხება ორაგულის მუსზე თვალებით, ეს რა არისო? პურს ითხოვს და ჩანგლით უსვამს მუსს პურის ნაჭერს.
მე ქართულად ვეუბნები, რომ დანაც იხმაროს და როგორც კარაქი ისე წაუსვას. დედა პურის საჭრელ დანას იღებს, გვერდზე დადებულ პატარა დანას ვერ ხედავს და მე ვწითლდები.
ჩემი ქმარი ჩემს ზემოთ კალენდარს მისჩერებია:
2 კვირაში წავა.
ორაგულის ფხა ეჩხირება უცებ დედას ყელში და ხველა უტყდება.
ქმარი სიგარეტის მოსაწევად გადის უკვე მერამდენედ, სადილს თეფშზე ტოვებს და მაგიდას აღარ უბრუნდება.
დედაჩემი სულს ითქვამს და თვალით ქმრის თეფშზე მანიშნებს:
-ხვალ ისეთ კერძს გაგიკეთებთ, რომ თითებს ჩაიკვნეტთ ორივე. მეც ძლივს ვჭამე ეს რაღაც, პური რომ არა, რა ვიცი, როგორ უნდა მეჭამა.
დედა ორ კვირაში წავა.
მეტირება.
ყელში ორაგულისსუნიანი ბურთი მეჩხირება და მეც ვახველებ.
მძიმეა- დედაშვილაობის თამაში რეალურად, თან საკუთარ დედასთან და თან სხვისი თანდასწრებით....
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი