“ქამრები აწყდა და მიცვალებული გადაისროლა... ქალმა ლაპარაკი დაიწყო. გაყინული ყოფილა" - ექიმი ბელა მეტრეველი აფხაზეთის ომის სულისშემძვრელი და უცნობი ისტორიებით
ომის ქარ-ცეცხლი საქართველოში უამრავ ადამიანს აქვს გამოვლილი. საკუთარ ტყავზე არაერთმა გამოსცადა ომის კოშმარი. იმას, რასაც ახლა მოგიყვებით, აღელვებისა და ემოციების გარეშე ვერ წაიკითხავთ. საუბარია ექიმზე, რომელიც სოხუმის ჰოსპიტალში ბომბების ქვეშ საკუთარ სამსახურებრივ მოვალეობას პირნათლად ასრულებდა... იქ გაკეთებულ ბოლო ოპერაციაზეც, რომელიც ქირურგებმა - გია შერვაშიძემ, გურამ ტორჩინავამ და მალხაზ მირცხულავამ ჩაატარეს, ჩვენი რესპონდენტი, ანესთეზიოლოგი ბელა მეტრეველი კოლეგა თემურ ბარკალაიასთან ერთად, მათ გვერდით იდგა. ქალბატონი ბელა გვეუბნება, რომ ამ ადამიანებიდან დღეს ცოცხალი არც ერთი აღარ არის... ბელა მეტრეველი სამედიცინო სამსახურის თადარიგის ოფიცერია, გინეკოლოგი-რეპროდუქტოლოგი, ანესთეზიოლოგ-რეანიმატოლოგი, მედიცინის დოქტორი, ერთ-ერთი კლინიკის დამფუძნებელი და კლინიკური ხელმძღვანელი. მას უკრაინაში რუსეთის აგრესიის ფონზე, ამ დღეებში სულ დეტალებში გაუცოცხლდა აფხაზეთის ომის დროს გადატანილი მძიმე დღეები... - ის, რაც აფხაზეთის ომში მოხდა, ბოლომდე ჩვენს მეგობარ აფხაზებსაც არ ჰქონდათ დაშვებული და წარმოდგენილი. რომ შესაძლებელი იყო, ერთმანეთისთვის ავტომატი ასე მიგვეშვირა. ექიმები რა თქმა უნდა, სიკვდილ-სიცოცხლის კონვეიერთან, თითოეული ჯარისკაცის გადასარჩენად მყარად ვიდექით. მიუხედავად ეროვნებისა, ყველა დაჭრილს ვეხმარებოდით. მოჰყავდათ ქართველიც, აფხაზიც, რუსიც, სომეხიც, ბერძენიც. გვარს არავის ვეკითხებოდით და არც იმას, ფრონტის რომელ მხარეს იყო დაჭრილი... ჩვენს მოვალეობას ვასრულებდით, ვიბრძოდით მათი სიცოცხლის გადასარჩენად. - უკრაინაში დღეს იგივე ხდება... რუსეთი ბომბავს საავადმყოფოებს, ესვრის დაუცველ ადამიანებს... - დეჟავიუ დამემართა... გულის ყველა თაროზე შემოდებული პატარ-პატარა ამბავი, რომელსაც ადრე ჩანაწერებადაც ვაგროვებდი, გამიახლდა. ის ჭრილობები ნელ-ნელა იხსნება და თავს მახსენებს. აფხაზეთის ომის დროს მიზანმიმართულად იბომბებოდა ჩვენი სამშობიარო სახლიც, იბომბებოდა ორივე ჰოსპიტალი, პირველიც და მეორეც. მე მეორეში ვმუშაობდი. იყო ასეთი შემთხვევა - უმძიმესი პაციენტი მეწვა ნარკოზის ქვეშ, რომელიც საინტუბაციო მილიანად აფეთქების ხმამ მომიგლიჯა, სადღაც კუთხეში გადააგდო. მერე ფორთხვით მივედით, ვიპოვეთ, ყველაფერი თავზე ეყარა. ღმერთის წყალობით მილი მოხსნილი არ იყო. მივაგორეთ სანარკოზო აპარატი და იქვე, იატაკზევე გავაგრძელეთ მისი რეანიმირება. საოცარი სიტუაცია იყო... როგორც კონვეიერზე, ისე მოჰყავდათ დაჭრილიც და მკვდარიც. ერთხელ პოზიციიდან უმძიმესი დაჭრილები მოიყვანეს, ერთ-ერთს დიდი სისხლის კოლტი ჰქონდა სახეზე, რადგანაც ხახაში გამჭოლი, უმძიმესი ჭრილობა მიეღო. სისხლი სდიოდა. ჯიბიდან საბუთი ამოვუღე, რომ გამეგო, ვინ იყო, ისტორიაშიც ხომ უნდა ჩამეწერა. გვარად ლომიძე აღმოჩნდა, სოხუმელი, ჩამბას ქუჩიდან. მითხრეს, ინტუბაციას ვერ მოახერხებო. მაინც ვცადოთ-მეთქი. პირველივე მცდელობისას ჩავდგი საინტუბაციო მილი, გავაკეთეთ ტამპონი და ბიჭი გადავარჩინეთ. ქალაქში თბილისელი ექიმები იყვნენ, მეორე დღეს ჩვენთან, უმძიმესი პაციენტების სანახავად მოვიდნენ. მათ შორის იყოს ბოხუა, სისხლძარღვთა ცნობილი ქირურგი. მომიყვანეთ ის ანესთეზიოლოგი, ვინც ლომიძეს ინტუბაცია გაუკეთაო. ისეთი მკაცრი ხმა ჰქონდა, ავიწურე, თუმცა მაშინვე ვუთხარი - მე ვარ-მეთქი. მე ექიმს ვკითხულობო (ეტყობა, არ მქონდა ექიმის გარეგნობა) ექიმი ვარ-მეთქი. თქვენ გააკეთეთ, კოლეგა? ხელი ჩამომართვა. გილოცავთ, ეს უმაღლესი პილოტაჟია, კიდევ ბევრჯერ შევხდებით ერთმანეთსო... იმ დროს ჩვენი ჰოსპიტლის დაბომბვა დაიწყო. გადაწყდა, ნაოპერაციები პაციენტები პირველ საავადმყოფოში გადაგვეყვანა და მხოლოდ ახალი დაჭრილები მიგვეღო. ამიტომ, ლომიძეც პირველ ჰოსპიტალში გადავიყვანეთ. შემდეგ დღეს ისევ ვმუშაობდი, მორიგე ვიყავი და გავიგეთ, რომ ბომბები პირველ საავადმყოფოს დაუშინეს. მაშინ იცით, რომ კომუნიკაცია ჭირდა, მით უფრო, ომის დროს, მაგრამ როგორღაც პირველ ჰოსპიტალში დარეკვა მოვახერხე. რა ხდება თქვენკენ-მეთქი? დავიბომბეთ და ხალხი დაიღუპაო. მაშინვე ლომიძე ვიკითხე. ლომიძე დაიღუპაო... ჩემი სიმწრით გადარჩენილი ბიჭი იმ დაბომბვას შეეწირა. ძალიან განვიცადე... უკვე დევნილობაში აქ, თბილისში გოგა თოლორდავამ გააკეთა დევნილთა ჰოსპიტალი, სადაც 5-6 ექიმი რომელიც იქ ბოლო დღეებში ერთად ვიყავით, ისევ შევიკრიბეთ. მთელი აფხაზეთის დევნილობა ჩვენთან მოემართებოდა და ვეხმარებოდით... სადღაც 1994 წელს, კაბინეტში ძაძებში ჩაცმული ქალი შემოვიდა, რომელსაც ახალგაზრდა გოგო ახლდა. მე და რეზო სულუხია ვიყავით (სოხუმის სამშობიაროს მთავარი ექიმი). ქალბატონი დაჯდა და ვხედავ, რომ გაუბედურებული დედაა, გულზე სამი გარდაცვლილი ბიჭის სურათი უკიდია. რა გვარი ბრძანდებით-მეთქი? - ვკითხე. ლომიძეო... მე ვიყავი თქვენი შვილის ექიმი-მეთქი. ატირდა და მითხრა, - ვიცი, ეს ისტორია, ჩემმა შვილებმა მიამბესო. თურმე მაშინ ძმები ახლდა მას და ისინი პატრონობდნენ. როგორ ვიფიქრებდი, რომ ასე შეგხვდებოდითო... წყარო: ამბები.ჯი
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი