ერთი ლექსით თქმული სათქმელი: ნანატრი თავისუფლების სადიდებელი
ლექსი, რომელსაც ქვემოთ გთავაზობთ, დაბეჭდილი გახლდათ 1918 წლის „თემის“ მე–12 ნომერში. ის პერიოდია, რომ საქართველო განთავისუფლდა, ამირანმა ხუნდები დაამსხვრია და ქართველები შეჰხარიან თავისი ქვეყნის ბედნიერებას.
მათ შორის არის ჩვენთვის უცნობი ავტორი, რომლის სახელი, ინიციალის მიხედვით არჩილია, არსენი, არტემი ან კიდევ სხვა, მაგრამ უფრო საგულისხმოა მის მიერ თავისი დასაქმებულობის ხაზგასმა – ალბათ საგანგებოდ, რათა სოციალ–დემოკრატების ზეობის ჟამს მიენიშნებინა, რომ ნანატრ თავისუფლებას სხვა სოციალურ ფენებთან ერთად ის ფენაც იზიარებდა, რომელიც ერის უგვანო შვილებს კლასთა ბრძოლის ავანგარდში ეგულებოდათ.
ვინ იცის, როგორ წარიმართა ამ ადამიანის ბედი სამი წლის შემდეგ, უკვე გასაბჭოებულ საქართველოში... თუ ლექსის პათოსს ვერწმუნებით, ალბათ უსიხარულოდ დალევდა თავის წუთისოფელს, მას შემდეგ, რაც „ქვემძრომი დედინაცვალ–გადია“ ავი ზრახვებით მოუბრუნდა მის სამშობლოს!
ჩემი სიმღერა
მუშა არ.ხავთასი
სიცოცხლე მსურს, მონობაზე ფიქრებს აღარ ვუნდები,
აღსდგა გმირი ამირანი, დაამსხვრია ხუნდები.
საფლავის კარს მიტანილი ბრძოლისაკენ ვბრუნდები,
ვიბრძვი, თუმცა გარს მარტყია მესაფლავეთ გუნდები.
სულთათანას გალობა, მოზარეთ მოძახილი,
გვიან არის, შორს ჩემგან, ხელთ მიპყრია მახვილი.
ღირსეულად გზას ვიკვლევ, თვითარსება მწადია,
ჩამომეხსენ ქვემძრომო დედინაცვალ–გადია!..
„თემი“, 1918, №12
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი