ღმერთო, მიხსენი ფულის მონობისგან და პირმოთნე ღიმილისგან!..
დღევანდელი რუსეთის დემოკრატია ხომ... თავადაც მოგეხსენებათ და, იმ დემოკრატიაში მაინც კიდევ გამოირჩევიან მცირედნი და ამ მცირედშიც – ნოვოდვორსკაია და ბოროვოი პოლიტიკოსთაგან და იმიჯი იმითა აქვთ მოპოვებული, რომ სითამამით, მსჯელობითა და აზროვნებით გამოჰყავთ ხოლმე მწყობრიდან ობივატელები და ეს ობივატელები დერჟავის მოტრფიალე რუსები არიან ძირითადად.
და უცებ სამხრეთისაკენ ტრიალდებიან ანაზდად და ნოვოდვორსკაიას და ბოროვოის ქართველებთან გადაუწყვეტიათ გასაუბრება – „იუთუბის“ ეკრანიდან გვმოძღვრავენ: რა დაგმართნიათო, ქართველებო, ქერსა და ბზეს ვეღარ არჩევთო? ქერის ორმოში გაგდებთ ივანიშვილი და რად უწევთო წინააღმდეგობას? თქვენ არ იცითო, რა კარგია ქერის ორმო – იმიტომ, რომ 70 წელი გასწავლიდნენ სიმდიდრის სიძულვილს – მდიდრები არ უნდა იყვნენ პოლიტიკაშიო! ფულიან კაცზე ვინ იტყვის უარს, თქვენ როგორც ამბობთო; თუ გინდათ ქართველებო ფული – ამერიკაში კი არ უნდა ეძებოთ, მოგივიდათ თავისი ფეხით, შეიშნოვეთო ივანიშვილი – თქვენ არ იცით, რა ძალაა ფულშიო!
ხომ აქვს ყველაფერს მნიშვნელობა – ცოდნასა და ნიჭს, უნარსა და ჭკუა–გონებას, გვარ–ტომობასა და გამოცდილებას – და გადავწყვიტე დამეჯერებინა, მივენდე ცნობილ პოლიტიკოსებს და ვცადე, შემეშნოვებინა ივანიშვილიცა და იმისი ფულიც – გავიმეტე დრო და დავუწყე თვალყურის დევნება მილიარდერის გადაადგილებებს ქვეყნის სივრცეში.
თავიდან ურთიერთობებს ვაკვირდებოდი, აი, ამ კაცის ურთიერთობებს ვაკვირდებოდი და დამოკიდებულებას პოლიტიკოსებთან, და, რა თქმა უნდა – თან ვაკვირდებოდი და თან ვაფიქსირებდი, და ვხედავდი, როგორ ეცვლებოდათ პირისახე და როგორ ეცვლებოდათ გამომეტყველება და მერე როგორ ეცვლებოდათ იერი ივანიშვილთან ახლობლობის მიხედვით და რამდენად იყო განსხვავებული მათი მზერა ივანიშვილის მათთან და მათგან განსხვავებით ახლა სხვებთან დამოკიდებულების მიხედვით; და მერე როგორ იმართებოდნენ სიმაღლეში რჩეულნი და როგორ იშლებოდნენ წელში წარმატებულნი, და როგორ იღერებდნენ ყელს აღზევებულნი, როგორ ქედმაღლურად გადახედავდნენ ხოლმე ყოფილ კოლეგებს და ვფიქრობდი, რა მართალი ყოფილან ნოვოდვორსკაია და ბოროვოი – რა ყოვლისშემძლე ყოფილა ფული!
ახლა სასულიერო პირებთან იყო შეხვედრაზე; და ვინაცვლებდი მეც იმ შეხვედრისაკენ – და მიდიოდა რეპორტაჟი, რომ – რაც ერი, ის – ბერი. და სტუმრად ჰყავდათ ივანიშვილი. ვინიშნავდი სათითაოდ – უმაღლეს სასულიერო წოდებას და პირებს, საპატიო სტუმრის რანგში ვისაც ჰყავდა სტუმარი; და ვხედავ, შუაში უზით და უსხედან გარშემო, არიან შემომწკრივებულნი; სხედან და უსმენენ, უსმენენ მაღალი, ძალიან მაღალი იერარქები, და მერე შეჰღიმიან, და შესციცინებენ სახეში, და როგორა ჩანს, რომ ათეისტის ურწმუნო სახეს კი არ შესცინიან, იმის ფულსა და ქონებას, იმის შეძლებას შესცინიან და ვრწმუნდებოდი – რა მართლები ყოფილან ნოვოდვორსკაია და ბოროვოი!
მერე ცნობილ მწერალთან შეხვედრა აჩვენეს – არა, შეიძლება ის სულაც არ იყო დიდი მწერალი; შეიძლება დიდი კი არა, პატარაც არ იყო; შეიძლება ის წიგნიც კი არ ჰქონოდეს დაწერილი, რომელიც დაწერა; შეიძლება ძალადაც აბრალებდნენ მწერლობას, რადგან მისთვის მწერლის სახელი შეეძინათ, საჭირო დროს სწორედ მისგან ხალხის დასამოძღვრავად; მაგრამ ასაკით, მაგრამ მდგომარეობით, მაგრამ დღევანდელობით მაინც მას ეკუთვნოდა რიდი და პატივი და ამ დროს იქით ეამბორებოდა ხელზე ივანიშვილს და რათა? იმად, რომ ფული აქვს ივანიშვილს და მის ფულს უყრიან მუხლს და მის ფულს ეამბორებიან: უყურებ, განიცდი, მოქმედებს შენზე ეს გულსაკლავი სანახაობა და კიდევ ერთხელ ფიქრობ – რა მართლები ყოფილან ნოვოდვორსკაია და ბოროვოი!
მერე მოდის ჟურნალისტი ინტერვიუს ასაღებად: სახელიანი ჟურნალისტი; ცნობილი თავისი პირუთვნელობით და მტკიცე ხასიათით; შედის ივანიშვილთან და გამოდის ივანიშვილისგან და ისეთი თვითკმაყოფილი, ისეთი ზვიადი გამოხედვით ჯდება მანქანაში, მიხვდები, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი მოვლენა მოხდა მის ცხოვრებაში, რაღაცითაც არის დამწყალობებული და კიდეც რომ არავისგან და კიდეც რომ არაფრით – ეჭვი ხომ ჩნდება – ეჭვი საზარელი, რომ ფულიანი კაცი ფულით დაამწყალობებდა; მით უფრო, რომ, მეორე დღეს ქვეყნდება ინტერვიუ დალაგებული, დაწმენდილი, გარანდული – ისეთი, ივანიშვილი რომ ვერც იტყოდა და არც იტყოდა, იმიტომ, რომ ივანიშვილი ასე ვერ აზროვნებს და ასე ვერ ლაპარაკობს და გრცხვენია – ჟურნალისტის მაგივრად გრცხვენია, რომ შეუსწორა, შეულამაზა და ისე წარუდგინა ხალხს და რის ფასად – ისევ ტივტივებს ტვინში, რომ – ალბათ ფულის ფასად და ისევ გახსენდებიან ნოვოდვორსკაია და ბოროვოი – რა მართლები ყოფილან ისინი!
ახლა კიდევ ინტერვიუა პირდაპირ ეთერში –ინტერვიუერია წინააღმდეგობრივ მოღვაწეობაში გამობრძმედილი სატელევიზიო წამყვანი და ლაპარაკობს ივანიშვილი მონოტონურად და მონოლოგურად და ისევ ივანიშვილი ლაპარაკობს და ლაპარაკობს და ერთ სიტყვასაც არ აწყვეტინებენ, ერთ რეპლიკასაც არ ურთავენ, თუმცა თავისი მოღვაწეობის ისტორიაში ეს ტელეწამყვანი ცნობილია თავისი მწარე რეპლიკებით და ისევ ხედავ, რომ უნდა შეეპასუხოს, აი, ლამისაა პირიც დააღოს, რაღაც თავისებური ჩაურთოს, მაგრამ ფული, ფული აბრკოლებს ადამიანს, ფული უბორკავს ენას! და ისევ მართლები არიან ნოვოდვორსკაია და ბოროვოი, რა ყოფილა ეს ფული!
და ბოლოს – ერთი ცნობილი პოლიტიკოსი – მკაცრი იერსახის, კუშტი გამომეტყველების პოლიტიკოსი, რომელსაც უჭრიდა ენა და დემოკრატიის მოთხოვნით, ოცი წლის წინ სულ მუშტებს უბრაგუნებდა ეროვნული ხელისუფლების მესვეურებს – შემდეგ წლებში ხომ ცნობილი იყო, როგორც ზედმიწევნით პატიოსანი და უმწიკვლო არსება, თანაც იმდენად, რომ არჩევნების და გადარჩევნების ცოცხალ სინდის–ნამუსად იყო ცნობილი – და ამ სინდის–ნამუსსს უცებ აფიქსირებს ტელეობიექტივი, როდესაც პირმოთნე ღიმილით შესციცინებს ივანიშვილს, და აჩვენებენ ამ კადრს ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ და ამ სინდის–ნამუსს სადღაც გადაჰკარგვია ის სიმკაცრეც, ის შეუვალობაც, ის პრინციპულობაც და სახეზე მარტო იმის უკმარობა ახატია, კუდი რომ არა აქვს და ვერ აქიცინებს! და – კიდევ ერთხელ მართლდებიან ნოვოდვორსკაია და ბოროვოი!
ჰო, მართლდებიან, მაგრამ დავიღალე უკვე მაგათი სიმართლით; და გულწრფელად გითხრათ, ვფიქრობ, რომ იმ ადამიანსაც თავისი სიმართლე აქვს, რომელიც მათ რჩევას არას დაგიდევთ და იტყვის თავის გულში:
– ღმერთო, მეც ადამიანი ვარ – ანგელოზი ხომ არა ვარ; და მეც, ისევე, როგორც ნებისმიერი ჩემი თანამოძმე, შეიძლება ვერ აღმოვჩნდე მოწოდების სიმაღლეზე, თუკი ვინმეს ფულზე ვიქნები დამოკიდებული – სხვებთან შედარებით 20–ჯერ მეტად თუ უზრუნველმყოფენ, დაუმსახურებლად თუ გადმომირიცხავენ სუბსიდიებს, შორეულ მოგზაურობებს თუ დამიფინანსებენ:
ვაითუ ჩემი ნებისყოფაც მოდუნდეს, ვაითუ ჩემი ღირსებაც დამდაბლდეს, თუკი ჩემზე დაუფარავ მოწყალებას გაიღებენ, მით უფრო, საყოველთაო გაჭირვების ჟამს, იქნება ვერც მე გამოვიჩინო სიმტკიცე; შეიძლება სხვაზე უფრო შესაზიზღი და საბრალობელი გამოვჩნდე მოძმეთა თვალში;
შეიძლება, მე სხვაზე უფრო მეტად დავეცე და შემეყინოს სახეზე მორჩილების გამომხატველი ძარღვი; შეიძლება ვერ დავძლიო ქედმოდრეკილობის ცდუნება და გვედრი, უფალო – ნუ გამხდი ვინმეს ცოცხალ მონად, მიხსენი პირმოთნე ღიმილისაგან!
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი