კაცები, კაცები და კვლავ კაცები ქალების ცხოვრებაში
როცა პატარა ვიყავი,
ხშირად
ფარდის მიღმიდან
ვუმზერდი როგორ
დააბიჯებდნენ აღმა-დაღმა გზაზე
კაცები.
მთვრალი კაცები.
ბერიკაცები.
მდოგვივით მწარე
ახალგაზრდები.
შეხედეთ ერთი. კაცები მუდამ
სადღაც მიდიან.
იციან მე რომ იქ ვარ. თხუთმეტი
წლის და ვშიმშილობ მათი ყურებით.
ჩემი ფანჯრის ქვეშ, ჩერდებიან,
მხრებს იჩეჩავენ ქალიშვილების
ძუძუებივით,
ქურთუკის ბოლო ეტყაპუნებათ
უკან,
კაცები.
ერთ
მშვენიერ დღეს მოგიმწყვდევენ
ხელის მტევნებში ნაზად, თითქოსდა
უკანასკნელი
თოთო კვერცხი იყო ამ ქვეყნად.
შემდეგ მოგჭყლეტენ. როგორც პატარას. მშვენიერია
პირველი სრესა. ჩქარი ძლიერი.
სასიამოვნოდ
შემოჭრილი
უმწეობაში.
ცოტაც და მეტი.
იწყება ტკენა. გამოგლეჯილი
ღიმილი შიშს რომ გარს დასტრიალებს. როცა ჰაერი
უჩინარდება,
თქვენი გონება ფეთქდება, სკდება მძვინვარედ, წყვეტით,
სამზარეულოს
ასანთის თავის მსგავსად. ჩაშლილი.
ეს არის შენი წვენი რომელიც
მის ფეხებს მოსდის. თხუპნის ფეხსაცმელს.
როდესაც მიწა უბრუნდება საკუთარ წესრიგს,
და ენა ცდილობს დაიბრუნოს გემოს შეგრძნება,
როცა სხეული იხურება მიჯახუნებით. სამარადჟამოდ.
ვერცერთი კლიტე ვეღარ გააღებს.
შემდეგ
ფანჯარა იგმანება
გონების მიღმა. სწორედ იქ სადაც,
ფარდა ირწევა და კაცები დააბიჯებენ.
რაღაცის ცოდნა.
გამგზავრება
რაღაც ადგილას.
მაგრამ მე ახლა
მხოლოდღა ვდგევარ
და ვიმზირები.
ალბათ.
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი