ეს ლექსი გრიგოლ აბაშიძემ ერთგულ ქალს მიუძღვნა
ცხოვრება ნათლის და ბნელის თამაშია,
ბნელში შენ მიძღოდი, როგორც ნათლის სვეტი,
სხვისი შესაშური მე რა გამაჩნია-
შენი მშვენების და ერთგულების მეტი.
შური დამამხობდა დედაბუდიანა,
ალბათ ვერ შევძლებდი ამდენის ატანას,
შურმა შენს სიკეთეს დიდხანს უტრიალა,
ნაკლი ვერ უპოვა პატარაც.
კარი ვერ უპოვეს შენს წმინდა საყდარს,
რწმენა ვერ წაგართვეს მორწმუნეს,
შენი ერთგულების ციხე არ გატყდა,
ვერაფრით შენი თავი ვერ გამიორგულეს.
ჩემთვის არც ღამეა, არც დღეა,
შენს იქით, უშენოდ, რადგან
შენი ერთგულება გალავნად მარტყია,
შენი სიყვარული გვირგვინად მადგას.
შენს ღალატს ვინც ფიქრობს, წაღმა ნუმც უვლია,
ნუ შეუშინდები შენს სამტროდ აშლილებს,
შურიც უძლურია, ღვარძლიც უძლურია,
სიკვდილი? –მოვიდეს, მე არც ის მაშინებს.
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი