რა ,,უზაარ-მაზააარი“ შედეგი მოაქვს ხელისუფლებიდან ოპოზიციაში გადაბარგებას
არჩევნები გადაგორდა და ოპოზიციასაც გადაუგორდა იმედები იმის თაობაზე, რომ წინასაარჩევნო სოციოლოგიური კვლევის შედეგები საარჩევნო ყუთთან თავდაყირა დადგებოდა. საარჩევნო ყუთი არ აღმოჩნდა არც ჯადოსნური, არც ''ფოკუზნიკი".
შედეგმა კიდევ ერთხელ ცხადყო ერთი რამ – ხელისუფლებიდან ოპოზიციაში გადაბარგება რა შედეგითაც სრულდება. ირაკლი ალასანიამ მერის არჩევნებში 19%-ი მოაგროვა, მასზე ადრე ოპოზიციაში გაქცეულმა ძიძიგურმა კი ამის ნახევარიც ვერა.
რა "უზააარ-მაზაარი" შედეგიც მოაქვს ოპოზიციაში გადაბარგებას, ყველამ ერთად ვიხილეთ. თუმცა აქვე ისიც უნდა ვთქვათ, რომ ამ შედეგებს, იგივე ხელისუფლებიდან ოპოზიციაში გადაბარგების უნაყოფობის თვალსაზრისით, თვისობრივად ახალი არც არაფერი უთქვამს. უბრალოდ, კიდევ ერთხელ გამოჩნდა ის, რაც უამისოდაც ჩანდა.
დღევანდელი ოპოზიცია ლამის მთლიანად "ნაცმოძრაობიდან" დევნილებით თუ გაქცეულებითაა დაკომპლექტებული. მათი სახელი ლეგიონია.
თავიდან მათ ოპოზიციაში გადაბარგებას, მოდი ვაღიაროთ, რომ მართლაც ჰქონდა ერთგვარი რეზონანსი და მართლაც შეიცავდა საფრთხეს "ნაცმოძრაობისთვის". ასე იყო სალომე ზურაბიშვილის ოპოზიციაში გადასვლისას, ასე იყო მანამდე "რესპუბლიკელების", ძიძიგურ-დავითაშვილის წასვლისას, აღარაფერს ვამბობთ ირაკლი ოქრუაშვილის სკანდალურ გაოპოზიციონერობაზე.
რა მივიღეთ შედეგად? ავბედითი 7 ნოემბერი. ხელისუფლება, მართლაც, დადგა დიდი გამოწვევის წინაშე. მაგრამ საფრთხის გადავლის შემდეგ, მას მერე, რაც ოპოზიციის სამსხვერპლოს მხოლოდ თამარ კინწურაშვილი შესწირა ხელისუფლებამ და ოპოზიციაც მშვიდად გაემართა სხვადასხვა კუნძულებზე გასარუჯად... მას მერე, ხელისუფლებიდან ვინმეს ოპოზიციაში გაქცევამ ყოველგვარი აზრი თუ არ დაკარგა, ყოველ შემთხვევაში, საშიში ნამდვილად აღარაა ხელისუფლებისთვის.
საშიში ამ ხელისუფლებისთვის, ალბათ, მარტო იმ შემთხვევაში თუღა იქნება, თავად მიხეილ სააკაშვილი თუ გაექცათ ოპოზიციაში.
ელემენტარულად წარმოიდგინეთ სიტუაცია, რომელიმე დღევანდელმა ხელისუფლების გავლენიანმა ფიგურამ რომ დაიმუქროს, ოპოზიციაში გადავალო, გამოუვა კი ეს მუქარა? რომ წავიდეს, ვის რა კაკაოს გაუცივებს? ბურჯანაძემ რომ ჰყარა ქოში და წავიდა ოპოზიციაში, რა დააკლო მიხეილს? ან ნოღაიდელმა რა დააკლო ამ ხელისუფლებას, ან ოპოზიციაში გაქცევით, ან კრემლში ძუნძულით?
ან რიღათი უნდა დააშინონ დღევანდელი ხელისუფლება? ცოდვების წამოძახებით? რაიმეს დაბრალებით იმ მოტივით, რომ მათ, როგორც ძველ თანამებრძოლს, საზოგადოება დაუჯერებს?
ოპოზიციაში აქამდე გაქცეულებმა, ამ ყველაფერზე უკვე იმუნიტეტი გამოუმუშავეს ამ ხელისუფლებას. თავად განსაჯეთ, რა უნდა დააბრალოს, ან რაში უნდა ამხილოს ვინმემ ეს ხელისუფლება, რომ ოქრუაშვილის განცხადებების მერე ვინმე გააკვირვოს, ან ხალხი, ან ხელისუფლება? ან ვინმემ რა უნდა იკისროს იმაზე მეტი, რაც უკვე იკისრა ამ ოპოზიციამ? მოკლედ, ხელისუფლებიდან გამოქცეულებმა, თავისი გამოქცევით, არათუ დაასუსტეს ეს ხელისუფლება, პირიქით - გამობრძმედეს კიდეც.
ობიექტურად, ამ პროცესს თავისი ნაკლიც აქვს და ღირსებაც, ნეგატიურიცაა და პოზიტიურიც.
ნეგატიურია თუნდაც მარტო იმიტომ, რომ ეს ისევ და ისევ დააკნინებს სახელისუფლო გუნდის შიგნით პროცესების მიმდინარეობას, გაძლიერებული ფრთა აღარ გაუწევს ანგარიშს დანარჩენების თუნდაც საღ აზრს და პოზიციას მხოლოდ იმიტომ, რომ უკვე აღარავის აღარსად გაქცევის არ შეეშინდება. ეს ყველაფერი მთლიანად ხელისუფლებაზეც იმოქმედებს, მეტ სითამამეს მისცემს მას.
მეორე მხრივ კი, ამ ყველაფერში პოზიტიური ისაა, რომ ბოლო მოეღება ოპოზიციაში გაქცევის მუქარით პოლიტიკურ ვაჭრობას, რაც აქამდე არაერთხელ მომხდარა, თუნდაც იგივე ბურჯანაძის შემთხვევაში. როდესაც მან სწორედ ოპოზიციაში გადაბარგების მუქარით, ხან სიები გაისუქა, ხანაც აგარაკი მიიღო მანეთად.
მარტო პოლიტიკურ ვაჭრობას კი არ გამოაცლის ეს საფუძველს, უნდა ვიმედოვნოთ, რომ ზოგადად ოპოზიციურ სპექტრსაც გააჯანსაღებს იმ თვალსაზრისით, რომ ოპოზიცია მარტო ხელისუფლებიდან დევნილებით აღარ დაკომპლექტდება.
კიდევ ერთხელ გადავხედოთ დღევანდელ ოპოზიციას. ოპოზიციის უდიდესი ნაწილი გუშინ ხელისუფლებაში იყო, დღეს ოპოზიციაში არიან. მოკლედ, ხან შავებით უბერავენ პოლიტჭადრაკს, ხან თეთრებით, რაც იმას იწვევს, რომ დაფა დაკავებულია სხვათათვის, რაც არცთუ ისე მომგებიანია ქვეყნისთვის. მაგათგან ხეირი კი ჩვენ ვერც ხელისუფლებაში ყოფნისას ვნახეთ და არც ახლა გვადგას კაი დღე.
მითხარით, რა სარგებლობა მოიტანა "უზაარმაზარშედეგიანმა" ზვიად ძიძიგურმა, როცა ის ხელისუფლებაში იყო, ან რა მოიტანა მერე, როცა ოპოზიციაში გადავიდა? ეროვნული კაცი რომაა და კრემლში ყოველ ჩასვლაზე თითო აგურს რომ აცლის კრემლის კედლებს? რა ხეირი მოგვიტანა ნოღაიდელმა, როცა პრემიერ-მინისტრი იყო? ან ახლა? და რატომ უნდა ველოდოთ მისგან სიკეთეს, თუნდაც ხელისუფლებაში ხელახლა – უკვე მერამდენედ მოსვლის შემთხვევაში?
ერთ მდინარეში ორჯერ არ შედიანო და მგონი, თავადაც აღარ ახსოვს, რამდენჯერ შეტოპა და გამოტოპა. ჩვენ კი ვდგავართ და მაგის ტოპაობას ვუყურებთ. სადამდის კი არა, როდემდის, "შვილო ზურაბ"? იგივე შეიძლება ითქვას ქალბატონ ბურჯანაძეზეც.
რა შედეგი მოგცა ხელისუფლებაში მისმა ხანგრძლივად ყოფნამ ვარდების რევოლუციის შემდეგ? რევოლუციამდე დაგროვილი თავისი პოლიტიკური კაპიტალი მან იმისთვისაც კი არ გამოიყენა, რომ ხელისუფლების შიგნით სიტუაცია გაეჯანსაღებინა. პირიქით, მხოლოდ მაშინ იღებდა ხმას, როცა საფრთხე პირადად მას ეხებოდა. ასე მოხდა მაშინ, როცა არჩევნებზე სიები შეუმცირეს, ამოიღო ხმა და თანაც სულ სხვას დაარტყა – ზურაბ ჟვანიას. ამ პოლიტიკით დიდად ვერ დააფრთხო სააკაშვილი. ვითომ თავის პოლიტიკურ კაპიტალს უფრთხილდებოდა, მიხეილს ნოტარიუსად დაუდგა, მაგრამ სწორედ ამ პროცესში შემოეფლანგა ხელში ის თავისი პოლიტიკური კაპიტალიც, იკლო მისმა პოლიტიკურმა წონამაც და დარჩა მხოლოდ ფინანსური კაპიტალის ამარა – აღშფოთებული.
ეს აღშფოთება კი ძალზე ხშირად ამომრჩეველზეც ვრცელდება ხოლმე. რამდენიმე ხნის წინ ბრძანა, აქციებზე მილიონი კაცი რომ გამოსულიყო, სააკაშვილს დავამთავრებდითო, ანუ მილიონებს დაუცაცხანა "წიოწ ნინამ" – რად არ გამოხვედით, რატომ არ დაგვამთავრებინეთ სააკაშვილის ხელისუფლებაო. იმას არ კითხულობს, ამ მილიონებს უნდათ კი სააკაშვილის დამთავრება და ბურჯანაძის "დაწყება" – თან უკვე მერამდენედ?
ამ ხალხს, მე მგონი, თავი სტურუას "კავკასიური ცარცის წრე" ჰგონია, რამდენჯერაც არ უნდა უყურო, რომ არ მოგბეზრდება. და რატომ უნდა ვიაროთ ჩვენ, საზოგადოებამ, მაგათგან მოჯადოებულ წრეზე, რატომ უნდა ვუყუროთ ერთსა და იმავე სახეებს – ხან პოზიციაში, ხან ოპოზიციაში, ხან აქეთ და ხან იქით, ხან ალთას და ხან ბალთას, ეს არავის აინტერესებს.
თუმცა "წიოწ ნინა" ერთ რამეში ნამდვილად არ ტყუოდა, ადგილობრივი არჩევნებით ჩვენ მიხეილს ვერ შევცვლითო, ამ არჩევნებში მონაწილეობას აზრი არა აქვსო. მიხეილი კი არა, მაგათ გიგიც ვერ შეცვალეს. იმდენი თხარეს, იმდენი იძახეს არჩევითი მერი, არჩევითი მერიო, რომ გამოთხარეს კიდეც – აქამდე თუ გიგი დანიშნული იყო, ახლა პირდაპირი გზით არჩეულია. მთელი მაგათი თუხთუხი და წყევლა ლოცვად შეერგო უგულავას ლეგიტიმაციის კვადრატში აყვანას.
მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, შექმნილი სიტუაცია ნამდვილად ქმნის ნოყიერ ნიადაგს საიმისოდ, რომ ოპოზიცია კვლავ ხელისუფლებიდან დევნილებით თუ გამოქცეულებით კი აღარ შეივსოს, გამოჩნდნენ სხვა ძალები, ვინც ამ ხელისუფლებას ოპონირებას უფრო საღად გაუწევს და მათი ოპონირება არ იქნება ნაკარნახევი ხელისუფლებიდან გამოყოლილი წყენებიდან, ბოღმებიდან და ჯანდაბიდან. გადახალისდება თუ არა ოპოზიციური სპექტრი, ამას მომავალი გვიჩვენებს, დღევანდელობა კი - ამის აუცილებლობას...
ყოველკვირეული გაზეთი „დრონი.ჯი“ - ყოველ ორშაბათს
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი