"და როცა შენ შვილს, გოგოს მოგიკლავს შენი სიძე"...
და როცა შენ შვილს, გოგოს მოგიკლავს შენი სიძე:
გაგახსენდება
როცა დაიბადა და პირველად ნახე,
როგორ დაგიძახა პირველად მამა,
როგორ გადადგა პირველი ნაბიჯი,
ბაღი, სკოლა, როგორ გახდა სტუდენტი,
მერე როგორ დაქორწინდა,
როგორ ეძმაკაცებოდი სიძეს,
როგორ არ იმჩვენდი, როცა ატყობდი, რომ შენ შვილს ჩაგრავდნენ,
როგორ ზრუნავდი იმაზე, რომ მეზობლებს შენი შვილი ბედნიერი გონებოდათ და როგორი მეორეხარისხოვანი
იყო შენთვის, მართლა ბედნიერი იყო თუ არა შენი შვილი,
მტკიცედ რომ გქონდა გადაწყვეტილი, არ დაგნრეულიყო შენი შვილის ოჯახი...
როგორ მშვიდად ხვდებოდი ამბებს სხვა გოგოებზე, რომლებიც ქმრებმა მოკლეს, დაასახიჩრეს,
როგორ ამბობდი ხშირად, ალბათ ღირსი იყოო,
მე რომ მაგის მამა ვყოფილიყავი მეც მოვკლავდიო,
როგორ არ აქცევდი ყურადღებას მეზობლის სახლიდან გამოსულ ხმაურს, სადაც ხვდებოდი, რომ მორიგი ქმარი მორიგ ცოლს ცემდა...
მერე უკვე არც კი დაინტერესდები, რაზე მოგიკლეს შვილი, აი, მაშინ მიხვდები, რომ აქ მტყუანი და მართალი არ არსებობს და შენ შვილს რაც არ უნდა გაეკეთებინა, შენ უნდა დაგეცვა და რომ კვლელობის "ღირსი" არავინაა, რომ შვილი აღარ გყავს, იმიტომ, რომ ავადმყოფთან ცხოვრობდა და შენ ამ ავადმყოფობას კაცურკაცობას ეძახდი. მაშინ იქნები ყველაზე უსუსური, როცა მიხვდები, რომ აღარაფრის შეცვლა აღარ შეგიძლია.
და სანამ შენი შვილი მოგიკლა სიძემ მანამდე დაიცავი ყველა, სადამდეც გაწვდები. შენიც და სხვაც. არ გაამართლო მკვლელი. და ყველამ თუ დაიცვა, მერე ვეღარ მოკლავენ შენ შვილს. ვეღარ მოგწვდებიან.
მსგავსი სიახლეები
კომენტარი