„ჩემი გვარი საჭიროა, იმიტომ რომ ხალხს ჩემს გვარზე აქვს სწორება…“                                                                                                   ბიძინა ივანიშვილი „შენ მეკითხები, თუ რას ნიშნავს სიტყვა „ღალატი“, დუელში მიწვევ… მეც პასუხი არ მაქვს ხალვათი: პირგაბადრულმა რომ ატარე შაჰის ხალათი - აი, ღალატი…“ ია სულაბერიძე ჰო, ნამდვილად დარწმუნებული ვარ, რომ არც სერგო ორჯონიკიძეს, არც ფილიპე მახარაძესა და არც იოსიფ ვისარიონოვიჩს არასდროს გაუფიქრიათ: "მოდი, ახლა საქართველოს ვუღალატებ..." - უბრალოდ, არსებობს ღალატის ფოლფასი ქმედება, რომელსაც მერე ისტორია არქმევს ღალატს... ეს 25 თებერვალზე გამახსენდა, ახლა კი იმას დავუბრუნდები, რისთვისაც ამ ბლოგტექსტის წერა დავიწყე: კაცი, რომელმაც გაუძლო რუსულ რყევებს და რუდუნებით აგროვა ჯერ ათასები, შემდეგ მილიონები და სულ ბოლოს მილიარდები; კაცი, რომელსაც არასდროს შეხებია რუსეთის ხელისუფლების მსახვრალი ხელი და მათ შორის, ბუნებრივია, არც 2006 წელს გამოუძევებიათ მოსკოვიდან სატვირთო თვითმფრინავით; კაცი, რომელმაც ჯერ ქველმოქმედება, შემდეგ კი პოლიტიკა უზარმაზარი ამბიციით დაიწყო; კაცი, რომელიც პატრიარქს „გაუნაწყენდა“ სამებასთან დაკავშირებით მისი გვარის ხსენების გამო, დღეს კი ყველას გვარწმუნებს, ხალხს ჩემს გვარზე აქვს სწორებაო;   კაცი, რომელმაც საკუთარი, „საყმაწვილო“ ასაკში მყოფი შვილი სიმღერ-სიმღერ ჩააბა პოლიტიკაში; კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარს, მაგრამ ვერ იმახსოვრებს მას; კაცი, რომელსაც ჭადის სახელი ავიწყდება, მაგრამ კარგად ახსოვს, რომ 2008 წელს ომი საქართველომ დაიწყო; კაცი, რომელსაც თავისი სამშობლოს მოქალაქეობა მხოლოდ მაშინ ახსენდება, როცა არჩევნებში ჩაბმას გადაწყვეტს - უპრეცენდენტო ნაბიჯს დგამს და თავისი პოლიტიკური მოღვაწეობის პირველ ეტაპს, რომელსაც პირობითად, „ბიძინიადა“ შეიძლება ვუწოდოთ, ასრულებს. პირველი ეტაპის დასრულებისთანავე ის ახალი ეტაპის დასაწყისის შესახებ აკეთებს განცხადებას. ქართულ პოლიტიკაში „ეკატერინიადა“ იწყება: „ვფიქრობ, ეს დროებითი, მაგრამ საჭირო ღონისძიებაა: ჩვენ ოჯახში ნამდვილი დემოკრატია გვაქვს, ყველაფერს ერთმანეთთან შეთანხმებით ვწყვეტთ და მე სწორედ ასეთი ქვეყანა მინდა ავაშენო. ამ შემთხვევაში ეკა დაიჭერს იმ ადგილს, რომელიც მე უნდა დამეჭირა ან ჩემს ვაჟიშვილს, უტას, რომელიც ბოლო დროს ძალიან აქტიურობდა, თუმცა, ის 19 წლისაა და კანონმდებლობა გარკვეულ შეზღუდვებს უწესებს საპარლამენტო არჩევნებში მონაწილეობის მიღებასთან დაკავშირებით. ვფიქრობ, რომ ჩემი გვარი საჭიროა, რადგან ხალხს დღეს ჩემს გვარზე აქვს სწორება, ამიტომ ჩემი მეუღლე იქნება ივანიშვილი… უფრო სწორად, ხვედელიძე-ივანიშვილი…“ უფრო სწორად ხვედელიძე-ივანიშვილს ეკატერინე ჰქვია და მართალია, ამბიციურობა მის პირველ განცხადებაშიც ჩანდა, როცა გაიხსენა, საქართველოს ისტორიაში ქალები ქვეყნის სათავეებთან საკმაოდ წარმატებულნი იყვნენო, მაგრამ არ დავიწყებია იქვე ხაზი გაესვა, რომ ის მაინც თავისი მეუღლის ჩრდილქვეშ იქნება: „იმედია, საქართველოს ხელისუფლება ვერ მიიღებს ისეთ გადაწყვეტილებას, რომელიც ჩემი მეუღლისგან ჩემთვის რჩევების მოცემას აკრძალავს“, – თქვა მან. „ბიძინიადას“ პერიოდში კი აშკარად გამართლდა ერთი ჩემი ენამჭევრი მეგობრის მოსაზრება, რომელიც მის ბაგეთაგან ბიძინა ივანიშვილის პირველი პრესკონფერენციის შემდეგ გადმოიღვარა: „ამ კაცს ეთერი უნდა ჩაურთო და სანამ არ მობეზრდება, არ უნდა გამოურთო…“ ივანიშვილის მხარდამჭერთა ნაწილს დღემდე უკვირს, რატომ ახსენებს ასე ხშირად არაივანიშვილისეული მედია შევარდნაძის დროინდელ სახეებს, რომლებიც „ქართული ოცნების“ პრეზენტაციაზე გამოჩნდნენ. სხვათა შორის, მათზე აქცენტის გაკეთების შემდეგ თვითონ ივანიშვილიც კი აღმოჩნდა უხერხულ მდგომარეობაში და „ქართულმა ოცნებამ“ განცხადება გააშანშალა, სადაც მიუთითა, ის ხალხი ჩვენ არ მოგვიწვევია, ბატონო, მოსაწვევის გარეშე მოვიდნენ და ხომ არ გავაგდებდითო… არადა, მარტო მე ვიცი ერთი 30 კაცი, რომელიც ბიძინა ივანიშვილის მხარდამჭერი კი არა, ფანია და მზად იყო, მისთვის არათუ დარბაზში, სკამზე მოკალათებულს, არამედ ფილარმონიის ჭაღზე ჩამოკონწიალებულსაც ესმინა, მაგრამ არ შეუშვეს… ახლა გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, რომ იქ მისული „სახეები წარსულიდან“ „ჩანგალზე“ მისულები იყვნენ… როცა პრეზენტაცია დასრულდა, ისევ ჩემმა მეგობარმა „ფეისბუქზე“ იხუმრა – ეტყობა, მავზოლეუმის კარი დარჩათ ღიაო, მერე კი დაინტერესდა, რამდენი დღით დაიკეტებოდა ფილარმონია დარბაზში დამდგარი ნაფტალინის სუნის გასანიავებლად… საერთოდ, „ფეისბუქზე“ იმდღევანდელი გამოხმაურებები ცალკე და საინტერესო თემაა, ამიტომ მასზე უფრო დაწვრილებით ღირს ყურადღების გამახვილება. მათ, ვინც დარბაზს თვალი გადაავლო და იქ მყოფ ადამიანთაგან ბევრი იცნო, გაუჩნდა შეგრძნება, რომ ფილარმონიაში შედგა შეხვედრა წარსულთან. „რანაირად შეიძლება, ხუთმილიარდნახევარი გქონდეს და შენს ოცნებაში გოგა ხაინდრავა და ეკა ბესელია ჯდებოდეს?“ – შეწუხდა მეორე. „ეს კაცი წინასწარ დაწერილ ტექსტს ვერ კითხულობს და ქვეყანას ააშენებს?“ – დაინტერესდა მესამე. „ქალბატონო ნაირა, ჩაგვეძინა, ტონი მაინც შეცვალეთ მჭექარე ხმით“, – ითხოვა სხვამ. „ტექსტი შუაზე უნდა გაეყო და ნახნახევარი წაეკითხა თავში და ბოლოში, აღარ შეეშლებოდა“, – ივარაუდა მავანმა. მოკლედ, როგორი რუდუნებითაც უსმენდა, ფეხზე უდგებოდა, ოვაციებს აგებებდა დარბაზში მყოფი ხალხი დიდ მილიარდერს, ისეთივე მონდომებით, რუდუნებითა და გამალებით კაკუნებდნენ კლავიშები თბილისში და არამარტო თბილისში. მანამდე კი განხილვის თემად თბილისში კახა კალაძისა და ანდრეი შევჩენკოს ჩამოსვლა და უკრაინელი ფეხბურთელის მიერ კალაძისთვის გამოცხადებული მხარდაჭერა გახდა. „ყველანი აქ ვართ! აქ არის ყველა! აგე, შევჩენკოც მოვარდა ჩორთით! ბიძინასათვის, ბიძინასავით, ბიძინასაკენ, ბიჭებო, სწორდით“ – დაიწერა ერთ-ერთ კედელზე ატვირთული ბერას, კალაძისა და შევჩენკოს ერთობლივი ფოტოს აღწერის ველში. დარბაზში მსხდომებთან დაკავშირებით კი „ფეისბუქზე” დამატებითი კითხვები გაჩნდა. ჩამონათვალი, მართლაც შთამბეჭდავი გამოვიდა: ძველი და ნაცნობი, ძველი და უცნობი, ძველი და კარგად დავიწყებული სახეებით. წინასწარ დაანონსდა, რომ პოლიტიკოსები პრეზენტაციაზე არ იყვნენ მიწვეულები, მაგრამ საპატიო, ბიძინა ივანიშვილის რიგის უკანა სკამებზე მოხვედრა რესპუბლიკელებს ნაღდად წინასწარ ჰქონდათ დაგეგმილი: იქ, სადაც ოლიგარქი უნდა დამჯდარიყო, წინა და უკანა რიგები წინდაწინ იყო დაკავებული – წინა კალაძე-შევჩენკო და კომპანიისთვის, უკანა კი უსუფაშვილი და კომპანიისთვის. დარბაზში სხვადასხვა ადგილას შენიშნავდით შემდეგ პირებს: დავით თევზაძე, არმაზ სანებლიძე, რეზო ესაძე, ვაჟა ლორთქიფანიძე, გენერალი გიორგი შერვაშიძე (შევარდნაძისდროინდელი შინაგანი ჯარის სარდალი), გია ყარყარაშვილი, რობერტ სტურუა, ვახტანგ ხმალაძე, გოგა ხაინდრავა… ამ და სხვა პირების გამოჩენამ „ფეისბუქ-სტატუსების“ ცეცხლი ახალი ძალით გააჩაღა: „მოვითხოვ, გამჭვირვალე და ხელმისწავდომი გახდეს ინფორმაცია იმის შესახებ, თუ საკუთარი ფულადი სახსრების რა ნაწილი აქვს დახარჯული ბიძინა ივანიშვილს ნაფტალინის შესაძენად!..“ „20 წელია სულ სადღაც იკრიბებიან – შავნაბადა, ჭადრაკის სასახლე, სპორტის სასახლე, ეროვნული სტადიონი, კოსტავას გამზირი ტელევიზიასთან, რუსთაველის გამზირი მთავრობის სახლთან, ფილარმონია. შეხვედრის ადგილი იცვლება, მაგრამ შეხვედრის მიზანი უცვლელია. „სასტავიც“ რომ უცვლელია? ყველა სახეზეა! კავკასიური დღეგრძელობა მითი არ ყოფილა.“ – ფბ-ზე გამოჩენილი ეს ორი სტატუსი დღეს სოციალურ ქსელში ბევრმა ადამიანმა გაიზიარა. მაგრამ ბიძინა ივანიშვილი, როგორც ჩანს, „ფეისბუქზე“ საკუთარ ოფიციალურ გვერდს ან საერთოდ არ კითხულობს, ან კიდევ, მხოლოდ მხარდამჭერთა გამოხმაურებებს კითხულობს. ყოველ შემთხვევაში, ფაქტია, რომ დაჟინებითი მცდელობის მიუხედავად, მაგალითად, ცოცხალი თავით არ უპასუხა „დრონი.ჯი“-სრედაქტორის (და არამარტო მის)  შეკითხვას, რომელიც მან „ფეისბუქში“, შეკითხვების განყოფილებაში მისწერა: „ბატონო ბიძინა, თქვენ კარგად იცით, რომ საქართველოს მოსახლეობის უდიდესი ნაწილი მხარს უჭერს ქვეყნის დამოუკიდებლობასა და სუვერენიტეტს. შეგიძლიათ თუ არა დღეს და ახლა, ქვეყნის მოქალაქეების წინაშე დადოთ მტკიცე პირობა, რომ ხელისუფლებაში თქვენი მოსვლის შემთხვევაში, საქართველო არასდროს შევა რაიმე სახის პოლიტიკურ ან სამხედრო ალიანსში – რუსეთის ფედერაციასთან?“ ბიძინა ივანიშვილი ღიზიანდება, როცა საუბარს მის გარემოცვაზე, მის მართვაზე, ჟარგონულად რომ ვთქვათ, „ფულის ახევაზე“ იწყებენ. ამტკიცებს, დამოუკიდებლად გავიზარდე, 11 წლის ასაკიდან სკოლაში სწავლის პარალელურად ფიზიკურად ვმუშაობდი და ჩემი შემოსავალი მქონდაო, მერე კი ამატებს – არ ვარ ის კაცი, ვისი მართვაც შესაძლებელიაო. არადა, სურათი, რაც შორიდან ჩანს და რასაც კულუარებიდან გამოსული ხმებიც ადასტურებს, სულაც საპირისპიროა: „ქართული ოცნებიდან“ სულ ახლახან წამოსული ნანა დევდარიანიც კი აღიარებს, რომ ივანიშვილს მისი გარემოცვა ინფორმაციულ ვაკუუმში ამყოფებს და ივანიშვილს მიმართავს – ამ ტაქტიკით თქვენი გამარჯვება ფრიად საეჭვოდ მეჩვენებაო… 15 იანვარს დასრულებული „ბიძინიადა“ და დაწყებული „ეკატერინიადა“ კი ძალას იკრებს: „ოცნების“ პარალელურად, „იგრიკაც“ ჩნდება და ჯადოსნური ყუთი მალე შავ ფერში გადაწყვეტილი „ქართული ოცნების“ შესახებ მოგვიყვება. საქართველო კი მართლაც პარადოქსების ქვეყანაა. მხოლოდ ქართულ სინამდვილეს თუ მოერგება ის ანეკდოტიც, რომელიც, პირველ რიგში, სწორედ მათ უნდა წაიკითხონ ყურადღებით, ვისაც მიაჩნია, რომ ივანიშვილს რუსეთში მილიარდების საშოვნად და, რაც მთავარია, ხელუხლებლად დასატოვებლად არც პუტინის და არც მისი წინამორბედის მხარდაჭერა, მფარველობა, ლობირება და „კრიშობა“ არ სჭირდებოდა… რისი დანახვაც არ გინდა, ვერ დაინახავ, თუნდაც სულ თვალწინ გიტრიალებდეს: ძმაკაცმა მეგობარს უთხრა, შენი ცოლი გღალატობსო. არ დაიჯერა ქმარმა. მაკაცმა შესთავაზა, ერთ დღეს, სახლიდან რომ გავა, მანქანით გავყვეთ უკან და დარწმუნდებიო. მართლაც გაჰყვნენ და დაინახეს, რომ სახლიდან ოდნავ მოშორებით, ფეხით მიმავალ ქალთან მანქანა გაჩერდა, ქალი ჩაჯდა და მძღოლს ტუჩებში აკოცა. დარწმუნდი თუ არაო, დაინტერესდა ძმაკაცი, მაგრამ ქმარმა ქვა ააგდო და თავი შეუშვირა – მერე რა მოხდა, იქნებ მეგობარიაო. მიყვნენ მანქანას უკან, რომელიც სასტუმროსთან გაჩერდა. ქალი და მამაკაცი მანქანიდან გადმოვიდნენ და სასტუმროში შევიდნენ. ძმაკაცმა ქალის ქმარს გადახედა. მერე რა მოხდაო, – ქმარმა, – სასტუმროში შევიდნენ, სხვას მე აქ ვერაფერს ვხედავო. ცოტა ხანში შევიდნენ ორივენი სასტუმროში. ძმაკაცი ადმინისტრატორს დაელაპარაკა, ჯიბეში ფული ჩაუდო და ადმინისტრატორმა ორივე იმ ნომრის გვერდით შეიყვანა, სადაც ქალ-ვაჟი შევიდა, მერე კი ჭუჭრუტანაც მოუძებნა, საიდანაც გვერდითა ოთახი ხელისგულივით ჩანდა. ძმაკაცმა ქალის ქმარს უთხრა – შენ გაიხედე და დარწმუნდიო. მიაკვდა ქმარი ჭუჭრუტუნას, ცოტა ხანს უყურა და მოშორდა. გამოვიდნენ ქუჩაში, ჩასხდნენ მანქანაშიო და ძმაკაცი მხოლოდ ახლა ეკითხება – დარწმუნდი თუ არა? ქმარმა თავი გაიქნია – ვერ დავრწმუნდი, იმიტომ რომ, როცა გაიხადეს, სინათლე ჩააქრეს და არაფერი დამინახავსო… ასე რომ, არსებობს რაღაც, რაც დაუნახავადაც საგრძნობი და რეალურია…